Drietrapsraket

Hey allemaal!

Het wordt weer eens hoog tijd voor een teken van leven mijnerzijds. Drie weken geleden alweer was mij de eer toegekomen om een Rwandese bruiloft bij te wonen. De bruiloft was van een van de Pharmacy Nurses van het Ruhango District Hospital, Charlotte genaamd. Voor de mensen met een goed geheugen (en dan ook echt een heel goed geheugen, of een bijzondere interesse in mijn verhalen, je weet maar nooit natuurlijk ;) ), zij had mij ook uitgenodigd om te komen eten tijdens mijn verblijf daar. Natuurlijk was er ook een bruidegom in dit verhaal betrokken, maar de naam is mij compleet ontschoten. Het was iets van Alphonse of Alfred… Eerlijk gezegd hielp het ook niet echt dat mijn vrienden hem ook nog nooit gezien hadden en hem consequent “The boy” bleven noemen. Tja, sommige dingen zijn hier gewoon anders denk ik dan maar.

Maar goed, een bruiloft dus. Om als Muzungu niet teveel uit de toon te vallen (zover dat mogelijk is natuurlijk) had ik mezelf in ieder geval opgedragen om ergens een pak te regelen. Gelukkig was dat verrassend snel geregeld en waren mijn voorbereidingen al klaar. Een cadeau had ik bewust achterwegen gelaten, omdat ik serieus geen idee had wat hier de standaard is. Op het internet kon ik vinden dat er onderhandeld zou gaan worden met koeien en huisraad en allerlei andere dingen, maar betekende dat nou dat ik een kip of een thermoskan cadeau zou moeten doen? Om verder ongemak bij voorbaat te voorkomen, dus maar geen cadeau.

De dag erna, op Valentijnsdag (wat een toeval toch), was de grote dag dan daar. Vroeg in de morgen stapte ik in het busje dat mij naar Shyorongi moest brengen. Er was alleen een klein probleempje, ik had geen idee wáár de bruiloft precies zou beginnen… En op een of andere manier was het de week daarvoor ook niet gelukt om die informatie uit iemand los te krijgen. Enigszins nerveus zat ik dus in het busje met Google Maps op mijn telefoon geopend om in ieder geval het dorp niet mis te lopen. Dat is uiteindelijk maar ternauwernood gelukt, omdat de buschauffeur helemaal niet wist dat hij daar moest stoppen. Gelukkig schoten enkele locals te hulp (na de nodige handgebaren en steenkolen Engels tussen mij en hen) en stopte het busje om mij er uit te laten. En daar stond ik dan, ergens in Shyorongi met drie telefoonnummers van een vriend die ook zou komen maar allemaal niet opgenomen werden… Enigszins, of eigenlijk gewoon compleet verdwaald liep ik daar een beetje op en neer in het dorp toen opeens het verlossende “William” ergens achter me klonk. Daar was mijn reddende engel, die ik volgens mij nog nooit had gezien, maar ongetwijfeld ook in het District Hospital werkt, om mij naar de goede locatie te brengen. Dit was trouwens tien meter van waar ik uitgestapt was, maar dat kon ik ook niet weten natuurlijk.

En toen begon het grote wachten. Het idee was dat de bruiloft als een soort van drietrapsraket naar een lang en gelukkig leven zou moeten schieten, maar het verliep helaas niet allemaal volgens plan. Kort gezegd bestaat een Rwandese bruiloft uit drie delen (drie trappen dus), allereerst een ceremonie waar de familie van de bruid onderhandeld met de familie van de bruidegom over een geschikte bruidsschat, dan de kerkdienst en dan de receptie. De ‘onderhandelingsceremonie’ begon echter twee uur te laat, om voor mij overigens compleet onbekende redenen. En toen het dan eindelijk begon, bleek het een behoorlijk lange zit te zijn. De opgevoerde onderhandelingen duurden ruim tweeënhalf uur en waren uiteraard volledig in het Kinyarwanda. Mijn vriendelijke buurman probeerde van tijd tot tijd nog wel iets voor me te vertalen, maar helaas kon ik hem zelfs niet verstaan als ik mijn oor zo’n beetje ín zijn mond stopte. Er zat dus niets anders op dan gewoon te kijken naar wat er gebeurde. Na ongeveer twee uur, klonken er geloei van koeien uit de speakers (helaas geen echte koeien die binnen kwamen gelopen…) en was de deal bezegeld. De bruid maakte nu deel uit van de familie van de bruidegom. Het was dan ook nu zover dat het doelbewuste paar dan eindelijk na elkaar binnenkwam. Nog een paar rituelen volgden en toen was dan (eindelijk) de raket van de grond, op naar de kerk!

Doordat de lancering dus de nodige vertraging had opgelopen, was het bruidspaar te laat voor hun eigen kerkdienst. Op het moment van aankomst was er (nog?) een andere dienst bezig en de tijd van wachten was weer aangebroken. Nadat enige tijd verstreken was, kwam de andere kerkdienst ten einde en kwamen er bizar genoeg drie bruidsparen na elkaar de kerk uitgelopen. Over efficiëntie gesproken (of productie draaien, hoe je het maar wil)! Tegen die tijd werd het ook duidelijk dat de pastoor weigerde om de dienst te voltrekken, omdat ze te laat waren. Terwijl het bruidspaar en enkele belangrijke familieleden met de pastoor in onderhandeling ging, zat er voor ons niets anders op dan ons drie uur te vroeg te verplaatsen naar het hotel waar de receptie plaats zou vinden. Daar waren in de tuin van het hotel een viertal tenten opgesteld om de receptie onder te voltrekken. En totaal onverwacht, er moest weer gewacht worden!

Al rondslenterend met een paar anderen kon er enige tijd gevuld worden. Dit ging goed, maar kwam helaas gedwongen ten einde omdat het zachtjes begon te regenen. Dan maar onder een van de tenten plaatsnemen en daar verder afwachten. Het zachtjes regenen was echter maar van korte duur om plaats te maken voor een fikse bui en vervolgens een bui van apocalyptische proporties (hier is niets aan overdreven natuurlijk ;) ). Overdreven of niet, ondertussen stond er bij iedere paal van de tent waaronder ik zat iemand deze vast te houden zodat de tent op z’n plek bleef en werd er elke paar seconden een grote hoeveelheid water van het tentdoek gekieperd. Niet veel later was een andere tent een minder gelukkig leven beschoren en stortte in onder het geweld van de regen en de wind. De tijd was gekomen om het zinkende schip te verlaten en de lange 40 meter door de stromende regen naar het hotel te rennen.

Terwijl de tijd verstreek en de regen langzaam (en dan ook echt heel langzaam) afnam, werd er ondertussen gewerkt aan het ombouwen van een zaaltje van het hotel om daar de receptie alsnog te kunnen voltrekken. Het bruidspaar startte de ceremonie door symbolisch hun nieuwe huis binnen te treden door een lint door te knippen. Vervolgens volgden nog enkele toespraken en was het tijd geworden om de taart aan te snijden. Deze was miraculeus genoeg niet door de regen en de wind geveld en had de reis naar binnen overleefd. Nadat iedereen een stukje taart had gehad, was de tijd gekomen om de cadeaus te overhandigen en toen was het opeens voorbij. Maar dan ook echt opeens. Het ene moment feliciteerde ik het bruidspaar en een minuut later zat ik in een busje dat mij terug naar Kigali zou brengen…

Nou dat was het dus, mijn tot dusver laatste gedocumenteerde avontuur hier in Rwanda. Wederom in dubbel zoveel tekst als de bedoeling was, dus ik ook hoop dat jullie met een flinke dosis doorzettingsvermogen zijn begiftigd ;)