Er was eens een broek…
Blijf op de hoogte en volg Willem
15 Februari 2015 | Rwanda, Musanze
Aangezien het vorige week het begin van de nieuwe maand was, stond deze week in het teken van nog eens extra de voorraden tellen, joepie!!... Gelukkig was het min of meer een feestdag op maandag, waardoor ik alleen maar ’s ochtends hoefde te tellen. De feestdag was trouwens op zondag, maar dat is blijkbaar reden genoeg om de mensen hier dan op maandag vrij te geven. Maargoed, er werd dus hard gewerkt om alle enorme Excel-sheets in te vullen en de maandelijkse rapporten op te maken. Met als klap op de vuurpijl het persoonlijk afleveren van de rapporten bij de District Pharmacy (DP) om op deze wijze de geneesmiddelen te bestellen. Het bezoek aan de DP was ook mijn laatste stagedag in het ziekenhuis van Ruhango en ik kan je vertellen, het was het wachten helaas niet waard… De DP is eigenlijk gewoon een kleine groothandel die alle ziekenhuizen en gezondheidscentra van geneesmiddelen voorziet. Dus niet meer dan een kantoortje en een opslagruimte voor geneesmiddelen. Iedereen is trouwens verplicht om de geneesmiddelen af te nemen bij de DP. Pas als zij iets niet hebben en dit op papier bevestigd hebben (MET stempel en handtekening), dan mag de apotheker de geneesmiddelen ergens anders vandaan halen.
Gelukkig was het in deze week niet alleen maar eentonig en saai. Allereerst was Adeline (de apotheker) enthousiast over de suggesties en aanbevelingen die ik voor haar en de apotheek had. Het was een leuk gesprek en nu is het afwachten hoe (en of) het toegepast gaat worden. Daarnaast heb ik met Danny (een jongen van het lab in het ziekenhuis) een stuk door Kinasi gewandeld om vervolgens aan te sluiten bij het avondeten in het huis van Charlotte (ook werkzaam in de apotheek). Daar had ik als echte Muzungu natuurlijk als enige een echte stoel, terwijl de rest plaatsnam op een soort van krukjes. Weer een lekker ongemakkelijke situatie natuurlijk, maar ongemakkelijk begint een beetje het nieuwe normaal te worden voor als ik hier samen met de locals ben. Over ongemakkelijk gesproken, dat was het ook zeker de avond erna. Ondanks dat het al begin februari was, vierde het ziekenhuis toen pas het nieuwe jaar. Daarvoor was de gehele Surgical Ward leeggeruimd (wat blijkbaar gewoon kan) en was er een soort van opstelling van tafels en stoelen gemaakt. Er volgende een reeks van toespraken, waarvan ik natuurlijk weer geen woord verstond en daarna werd er opeens gedanst onder het harde licht van de TL-balken en waar normaal ziekenhuisbedden staan. Helaas kon ik niet weigeren en werd mijn motorisch zwakbegaafde lichaam (als het op dansen aankomt) de vloer opgetrokken om aritmisch en schokkend te ‘dansen’ tussen de mensen voor wie dansen een tweede natuur is. Om het allemaal nog lastiger te maken, hebben ze ook nog voor elk nummer een apart dansje. Dus bij elk nummer was het weer een verrassing wat er ging gebeuren. Naja, het was leuk, maar uiteindelijk heb ik het maar niet al te laat gemaakt en het veilige onderkomen van mijn bed opgezocht.
Het weekend heb ik weer doorgebracht in Kigali in het inmiddels vertrouwde Discover Rwanda Youth Hostel. Vanuit daar heb ik op vrijdagochtend het kunstmatige meer Nyarutarama ‘verkend’ dat op enkele kilometers loopafstand van het hostel ligt. In mijn reisgids werd het beschreven als de enige natuurwandeling die je kan maken in Kigali en dat was min of meer wel waar. Als natuur tenminste ook een dichtbegroeide strook bomen en struiken kan zijn vlak naast een rijke expat wijk en de golfbaan. Van een pad rondom het meer was natuurlijk niet echt spraken, dus ik heb me een soort van door de bosjes gewrongen met mijn camera in de hand voor de vele vogels die daar zouden moeten zitten. Warempel heb ik ook nog enkele van deze vogels vast kunnen leggen, al heb ik geen flauw idee welke vogels dit nou eigenlijk zijn. Maar misschien nog wel bijzonderder, of beter gezegd vreemder, was een verlaten attractieparkje ooit in aanbouw dat ik aantrof aan een zijde van het meer. Compleet overgroeid door planten stonden verschillende onderdelen van wat ooit een tiental attracties zou moeten worden. De ballen van de ballenbak lagen nog ergens in de bosjes, naast andere compleet random attractie-onderdelen.
Verder was het een rustig weekend waarin nog ik nog wat tijd met Merel heb doorgebracht voordat ze op zondag Rwanda ging verlaten. Zondag was het voor mij ook tijd om me maar weer eens te verplaatsen. Deze keer naar Musanze om daar heel kort (slechts twee dagen) een bezoek te brengen aan de ziekenhuisapotheek van het Ruhengeri Hospital. Tijdens mijn verblijf in Musanze kon ik verblijven bij het gezin van de zus van een Rwandese vriend uit het Ruhango Hospital (is het nog duidelijk?). Met enige spanning vertrok ik naar Musanze, want ik had eigenlijk geen idee waar ik terecht zou komen en niets eens hoe de zus heette. Echter, daar aangekomen werd ik vrij snel gevonden door Jeannette (de zus dus) en kon ik plaatsnemen in haar enorme 4x4 jeep. Vanaf dat moment wist ik dat het wel goed zou zitten ;) Na een kort ritje, deels over de slechtste weg tot nu toe, kwamen we bij haar huis aan. Daar werd ik naar de logeerkamer gebracht met mijn eigen tweepersoonsbed om vervolgens speciaal voor mij klaargemaakte thee voorgezet te krijgen in de woonkamer. Zo ging het de rest van de week ook. Telkens werd er speciaal voor mij thee gezet of kwam er weer ergens een flesje bananenwijn (best lekker trouwens) vandaan. Voor de kinderen was het in het begin nog een beetje wennen aan de Muzungu, maar ook hier doet een smartphone wonderen. Voordat ik het doorhad, waren er tientallen wazige foto’s van ons gemaakt. Aan het eind van de week werd ik gevraagd om mee te helpen met het huiswerk en heb ik ze nog geprobeerd een kaartspelletje te leren.
Qua stage/werk in het ziekenhuis viel het helaas weer tegen. Het is een groter ziekenhuis dan in Ruhango en de apotheek is strakker georganiseerd en de apotheker was belangrijker binnen het ziekenhuis dan in het eerste ziekenhuis het geval was. Ook waren ze verder met farmaceutische zorg, maar grotendeels kwam het toch weer neer op administratief werk. Gelukkig was het dus maar twee dagen en had ik woensdag en donderdag de tijd genomen om Musanze te verkennen en een bezoek te brengen aan het nabijgelegen Volcano National Park. Op woensdag was het plan om naar de Musanze Cave te gaan. Dit bleek daar aangekomen echter onmogelijk te zijn, omdat de entree betaald moet worden bij het RDB Office (Rwanda Development Board) in Kinigi, zo’n twaalf kilometer verderop. Teleurgesteld vertrok ik weer naar huis, maar gelukkig werd alles de volgende dag beter.
Op deze dag was het namelijk tijd om Mount Bisoke te beklimmen, een slapende vulkaan in het Volcano National Park. Bepakt met genoeg bananen en water om de klim en afdaling te overleven, werd ik naar het verzamelpunt gebracht. Gelukkig kon ik aanhaken bij een Belgisch gezin met een 4x4 om bij het startpunt van de hike te komen en om samen met hun de vulkaan te bedwingen. Het is ook nu (dan eindelijk) dat mijn broek in beeld komt. Al vrij vroeg in de tocht, het was nog niets eens zo steil, hoorde ik namelijk een scheurend geluid. Na enige inspectie bleek dat mijn broek te zijn. Aan de achterkant van mijn linker broekspijp was een klein gaatje ontstaan. Dit omdat ik tijdens een te grote stap mijn broek verder opgerekt had dan blijkbaar mogelijk was. Toegegeven, het was al wel een oude broek, maar hier had ik natuurlijk geen rekening mee gehouden… Hopende dat het verder mee zou vallen en ook wetende dat ik het toch met deze broek zou moeten doen die dag, klom ik verder. Het scheurende geluid kwam echter helaas steeds vaker voor, aangezien het geleidelijk aan steiler werd. Voordat ik het doorhad was er een beschamend groot gat ontstaan en dit nog voordat de echte klim moest beginnen (700 meter hoogteverschil in twee kilometer afstand). Door mijn shirt met lange mouwen (lang leven een dubbele laag kleding) om mijn broekspijp te binden, hoopte ik mijn broek van een verdere ondergang en mezelf van verdere naaktheid te redden. Dit leek goed te gaan en zonder scheurend geluid (of dat dacht ik tenminste…), voltooide ik klim en kwam aan bij het prachtige meer op de top van de vulkaan. Boven was het echter nogal koud, dus ik had mijn regenjas aangetrokken die ik tot dan toe om mijn middel geknoopt had. Omdat ik nog meer dan genoeg energie had (de klim was me ondanks een steil, modderig pad alles meegevallen), liep ik nog een stuk rondom het meer. Dit onder begeleiding van één van de soldaten die met ons mee was om ons tegen eventuele wilde buffalo’s te beschermen. Het was op dat moment dat hij zei: “About your pants…”. Ik keek naar beneden en zag dat het gat zich uitgebreid had naar mijn andere broekspijp… Met de belofte dat ik mijn regenjas weer om mijn middel zou binden als we aan de afdaling begonnen, hoopte ik me tegen verdere schaamte te beschermen.
De afdaling werd echter een verhaal op zich. Zoals gezegd was het pad steil en modderig en al snel bleek dat mijn schoenen niet de allerbeste grip gaven. Dit werd snel erger toen het begon te regenen en al helemaal toen de regen overging in een enorme hagel en onweersbui. Het pad veranderde in een kleine rivier en ik moest mijn regenjas wel weer aantrekken om niet compleet doorweekt beneden te komen. Dit onthulde de inmiddels enorme gaten in mijn broek. Gelukkig kon ik van een van de soldaten een regenbroek lenen om de verdere afdaling in te voltooien. Maar zoals gezegd, mijn schoenen boden niet een al te beste grip en zo heb ik geleerd dat alles staat en in mijn geval valt met de juiste schoenen… Ik denk dat ik zo’n beetje twintig keer onderuit gegleden ben, zonder me overigens te bezeren. In het begin, toen het pad nog maar een klein sijpelend stroompje was, kon ik met een wandelstok nog het grootste deel van de tijd overeind blijven. Maar naarmate het pad meer en meer in een kleine rivier veranderde, kwam mijn kont steeds vaker in contact met de modder. De soldaten hadden dit ook door en één van hen heeft me het laatste half uur aan de hand meegenomen om me zo goed en kwaad als het ging veilig naar beneden te brengen. Ik houd mezelf graag voor dat ik ook hem heb helpen voorkomen te vallen, maar was natuurlijk niet zo. In ieder geval, na een hoop geschuifel en toch nog enkele valpartijen kwam ik met een gemengd gevoel van angst en opwinding bij het vlakkere stuk aan.
En daar wil ik het voor nu graag bij houden. Binnenkort meer…
-
15 Februari 2015 - 19:26
Gertjan:
Je hebt flink doorgeschreven na vanmorgen en dan heb je niet eens de ervaringen van gisteren beschreven. Weer leuk om te lezen, maar waar is nu de foto van ....... jouw broek? -
15 Februari 2015 - 20:52
Josée Hunsel:
Achteraf ga je hier vast nog vaak hartelijk om kunnen lachen Willem. Doet me goed jou indrukken te kunnen volgen, je schrijft het zo dat ik het als een film voor me zie gebeuren!
Lijkt me naast jouw broek, ook wel erg ongemakkelijk als je als Muzungu steeds op een "troon' wordt gezet! -
15 Februari 2015 - 21:39
Ellen:
Ik ga niet ook nog over je broek beginnen, ziet er wel charmant uit. Leuk dat ze blij waren met je adviezen. Ben wel erg benieuwd naar de rest van je foto's en verhalen. Succes bij de universiteit. -
19 Februari 2015 - 20:40
Jolanda Vermeer:
Hallo Willem,
Via je ouders heb ik je blog gevonden.
Ik heb genoten van je verhalen. Prachtig om mee te maken.
Voor ons is het al 33 jaar geleden dat we in Congo, Burundi en een heel klein stukje van Rwanda waren.
Er is wel heel veel gebeurd in die tijd en er zal ook wel het een en ander veranderd zijn.
Geniet van je avontuur, succes met je stage en ik blijf je verhalen graag volgen.
Hartelijke groeten,
Jolanda Vermeer
-
01 Maart 2015 - 10:53
Margit:
Hallo Willem,
Wat een verhaal! En wat geweldig dat jij dit avontuur bent aangegaan. Wij hebben weer van je verhaal genoten en van de foto's. Bizaar de zeemeermin in goud die langzaam door de planten wordt overwoekert en de kikker die zo vriendelijk naar je lacht. Ben je trouwens altijd met soldaten op pad? En wordt het geweer als wandelstok gebruikt?
Leuk om te zien hoe je onderdeel van de familie wordt....en fijn dat je je dansvaardigheden kan uitbouwen ; )
Nog een goede tijd!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley